Το περιστέρι - Νίκος Παρασγιάννης

Σκληρό το παξιμάδι
θυμίζει ζωή άγονη
απο χαρές απότιστη
με προσοχή στην παλάμη το 'τριψα.


Στου τραπεζιού την άκρη
φοβισμένο στάθηκε
λευκόμαυρο περιστέρι
το λυπήθηκα το καημένο.


Άπλωσα το χέρι όσο μπορούσα
άνοιξα τη χούφτα
τα θρύψαλα φάνηκαν
περασμένης ζωής απομείναρια.


Δειλά ακούμπησε το ράμφος
ένα τρίμμα πήρε
τα μάτια του στα δικά μου καρφώθηκαν
με κοίταζε περίεργα.
Έμοιαζε να αναρωτιόταν
άραγε άνθρωπε τι θέλεις;
να με ταίσεις, την πείνα μου να ξεχάσω;
ή να με πιάσεις, κτήμα σου να με κάνεις;
Όχι μαυρόασπρο
φτερωτό μου πλάσμα
είμαι φίλος των πουλιών
και της φτερωτής ειρήνης λάτρης.
Τα τρίμματα της καρδιάς απομεινάρια είναι,
πάρε τα τελευταία περισσεύματα να ζήσεις
εγώ ήδη έχω πέθανει.


Στη ζωή άκερδα
μοίραζα αισθήματα
στου κόσμου τις στρόφες.
Πάρε γλυκό μου περιστέρι
τα τελευταία ψίχουλα
τουλάχιστον εσύ τα δικαιούσαι.