Είχα ακούσει το μύθο παιδί και τον πίστεψα τόσο
που αποφάσισα τότε με μιας τη ζωή μου να δώσω,
για να βρω δυο πετράδια λαμπρά δυο σμαράγδια κρυμμένα,
που όποιος τα 'χει μπορεί την αγάπη να ζει μαγεμένα...
Στης ζωής τον αγώνα μαζί ξεχυθήκαμε τόσοι
και κατάφερε αυτή τους πολλούς σε μια μάζα να λιώσει,
όλοι οι φίλοι το πράσινο φως το χαρίσαν στη λήθη,
μόνη βρέθηκα να περπατώ στο παλιό παραμύθι...
Μα στους δρόμους της Γής μοναχά βρήκα πέτρες και άμμο,
σε δυο πόδια πληγές.., τριγυρνώ, στο ταξίδι μου επάνω,
ένα στόμα σπηλιάς προκαλεί σκοτεινό σαν πηγάδι,
μπήκα μόνη να ψάξω, να δω μήπως φτάνει στον Άδη...
Καταπίνοντας μέτρα πολλά ούτε ξέρω πια πόσο
δίχως φως, δίχως σκέψη καμιά, δίχως φόβο να νιώσω…
είδα πέρα δυο λάμψεις μικρές, ένα πράσινο θαύμα
και ξεκίνησα κούρσα τρελή στης καρδιάς μου το άρμα...
Κι από τότε δυο μάτια γλυκά με κοιτούν ραγισμένα,
μου γλιστρούν κάθε αυγή στο γουδί της ζωής χτυπημένα,
κι όταν κλείνω τα χέρια σφιχτά για να γίνουν δικά μου,
η ζηλιάρα ζωή μου τα κλέβει και φεύγουν μακριά μου...
Όσα λένε μας παίρνει η ζωή, σε εμάς δε γυρνάνε,
τα σμαράγδια που ράγισαν πια, ποτέ δεν κολλάνε,
ξέρω φλόγα καρδιάς μοναχά πως μπορεί να τα λιώσει,
και του μύθου τη λάμψη ξανά στα πετράδια να δώσει...
Ζω μονάχα με μια προσμονή, να ξανάρθουν σε μένα
μεσ' τη μνήμη μου πια δε βαστώ να κοιτούν ραγισμένα,
περιμένω μια σπίθα από σε, την καρδιά μου ν' ανάψει,
κι αν φουντώσει η φωτιά της καρδιάς, θα σταθώ κι ας με κάψει...
Κι όταν πάλι ξυπνώ
στο καράβι το σάπιο που πλέω,
να βουλιάξει ζητώ..,
οι στεριές με ζυγώνουν και κλαίω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου