Ο Κλόουν - Κώστας Παπαθανασίου

Δεν υπάρχει έλεος στα μάτια

Που προσδοκούν το θέαμα

Θέλουν να σε δουν στα γόνατα

Χωρίς να ξέρουν τη συνέχεια 

Γυρίζουν οι γέλωτες στ' αυτιά μου

Καθώς τρεκλίζω στη σκηνή

Σαν ένα ανήμπορο παιδί

Που δεν γνωρίζει τον κόσμο

Κάτω απ' τα φώτα ζαλισμένος

Μαζεύω την οργή των ψυχών

Ξέρω καλά να κρύβομαι

Στην σκοτεινή αλήθεια 

Τα βράδια γυρίζω στ' άδεια καθίσματα

Ακούω τον θρήνο των άγριων ζώων

Θυμάμαι κι εγώ μια ζωή άλλη

Τότε που ο κόσμος ήταν μεγάλος

Τότε που τα μάτια μου χάνονταν στον ουρανό 

Τώρα ένας πελώριος θόλος

Καλύπτει τα πάντα

Γυρίζω αέναα στον ίδιο κύκλο

Δίχως να φθάνω πουθενά 

Ω ζωή λέω

Δείξε μου τα νύχια σου

Σκίσε τη μάσκα που μου φόρεσαν

Κάνε με να νιώσω την

Υπέρτατη γαλήνη αυτού

Που άφησε τα πάντα

Για ένα τίποτα

Που λέγεται ελευθερία  

Τα κλειδιά - Μάρη Λιώκη

Διπλοκλειδωμένοι οι στεναγμοί του σ’ένα συρτάρι

εκεί, παρέα με δυο τριαντάφυλλα

το ένα λευκό και το άλλο άλικο

λευκό σαν εκείνο το όνειρο

και άλικο σαν εκείνο το πάθος.

Και τα κλειδιά καταποντισμένα χωρίς ρεμέτζο

μόνο το Φεγγάρι στην ανατολή της πανσελήνου

τολμά ενίοτε και τα χαϊδεύει απαλά

με τον φόβο πάντα μην κι ο πυθμένας αναταραχθεί

και η άμμος καταπιεί την ύστατη ελπίδα.

Στην αρχή έβρισκε τις συντεταγμένες εύκολα

ήξερε ότι βρίσκονται εκεί ασάλευτα

καθηλωμένα από το βάρος μιας ευθύνης

ποτέ δεν τόλμησε όμως να καταδυθεί

τέτοια εγχειρήματα ανήκουνε στους τολμηρούς.

Κατόπιν συμβιβάστηκε με την αδυναμία

δεύτερη φύση του έγινε, την αποδέχθηκε

στωικός συνένοχος μιας ολικής ανυπαρξίας

που συνυπάρχει με την ψευδαίσθηση του Είναι.

Έμαθε να πορεύεται τοιουτοτρόπως

και να ονειρεύεται μια αρμαθιά κλειδιά

αυτά που κάποτε τους στεναγμούς του θα ελευθερώσουν

που διπλοκλειδωμένοι βρίσκονται σ’ένα συρτάρι

εκεί, παρέα με δυο τριαντάφυλλα.

Το ένα λευκό και το άλλο άλικο

λευκό σαν εκείνο το όνειρο

και άλικο σαν εκείνο το πάθος.

Απόσπασμα απο το e-book 7 γράμματα στο www.loveissues.gr-Απόστολος Μωραϊτέλλης

Κοιμάσαι τώρα γλυκιά μου. Δεν μπορώ να  σε έχω στην αγκαλιά μου. Να ακούσω τους ήχους σου. Να χτυπάει η καρδιά σου στα αυτιά μου. Να μυρίζω το ωραιότερο λουλούδι. Τρελός και χωρίς ελπίδα επανένταξης στον κόσμο των λογικών. Φορώ την προσωπίδα του λογικού για λίγο για να επιζήσω σε ένα άσχημο κόσμο. Μπαίνω στον κόσμο σου και μεταμορφώνομαι σε άλλον άνθρωπο. Γίνομαι ένα παιδί που σε αγαπάει. Που ζητάει την απόδειξη της αγάπης σου κάθε στιγμή. Το φιλί σου ανάσα μου. Η  ματιά σου καυτή αχτίδα που ζεσταίνει την καρδιά μου σε ένα παγερό χωρίς αγάπη σήμερα. Γελάω όταν τελειώνω κι αυτό το ιδιότυπο ταχυδρομείο. Αγάπη μου πάντα θα υπάρχει μια λευκή σελίδα που θα μουτζουρώνεται για σένα. Γλυκιά μου αγάπη αυτή η ζωή με φέρνει δίπλα σου για να εκπληρώσω τις επιθυμίες της μεγάλης καρδιάς που κρύβεται κάτω από την λευκή σου επιδερμίδα. Δεν με νοιάζει κανένας όποιος κι αν είναι αυτός. Ακόμη μια λευκή κόλα στις τόσες που έχεις. Ακόμη μια θυσία χρόνου,  σκέψης,  μελανιού για να πω μόνο μια λέξη με επτά γράμματα. Σε αγαπώ...

Αγαπώ - Μάρη Λιώκη

Αγαπώ το βλέμμα σου την ώρα του αποχωρισμού

Αγαπώ τις νότες των λόγων σου, των γραμμένων στα κιτάπια της καρδιάς μου

Αγαπώ αυτό το κάτι, το αδιόρατο, που λείπει από τα τετριμμένα

Αγαπώ τη μελαγχολία που συνοδεύει τις νύχτες της προσμονής

Αγαπώ την ευτυχία που πραγματώνεται μέσα από τη δική σου ευτυχία

Αγαπώ τις μυρωδιές και την αύρα που αφήνει πίσω η απουσία σου

Αγαπώ τους ήχους των κυμάτων μιας απραγματοποίητης συνεύρεσης πλάι στη θάλασσα

Αγαπώ τα όνειρα που ντύνουν με υπέροχο ρούχο τους εφιάλτες μου

Αγαπώ μια φθινοπωρινή συνάντηση στα ίχνη ενός χαμένου καλοκαιριού

Αγαπώ την έλλειψη προσδοκίας μιας λατρεμένης πραγματικότητας

Αγαπώ το χάσιμο των ονείρων μας σ’ένα ματωμένο μονοπάτι

Αγαπώ εσένα…

Δυο λέξεις έξι γράμματα - Τόλης Νικηφόρου

το όνειρο είναι όνειρο

αυτό είναι σ’ αγαπώ

από το άλφα ως το ωμέγα του

αυτό είναι σ’ αγαπώ

δυο λέξεις που κανείς

δεν πρόφερε ως τώρα

και μόλις ανακάλυψα εγώ

με την ομίχλη

με το άρωμα του ονείρου

όμως απτές, πραγματικές

όπως η γη

όπως η ανάσα σου

εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω

μα σ’ αγαπώ

μ’ όλα τα γράμματα

μ’ όλα τα ρήματα

τα επιφωνήματα

με τη σιωπή μου

σ’ αγαπώ