Τα κλειδιά - Μάρη Λιώκη

Διπλοκλειδωμένοι οι στεναγμοί του σ’ένα συρτάρι

εκεί, παρέα με δυο τριαντάφυλλα

το ένα λευκό και το άλλο άλικο

λευκό σαν εκείνο το όνειρο

και άλικο σαν εκείνο το πάθος.

Και τα κλειδιά καταποντισμένα χωρίς ρεμέτζο

μόνο το Φεγγάρι στην ανατολή της πανσελήνου

τολμά ενίοτε και τα χαϊδεύει απαλά

με τον φόβο πάντα μην κι ο πυθμένας αναταραχθεί

και η άμμος καταπιεί την ύστατη ελπίδα.

Στην αρχή έβρισκε τις συντεταγμένες εύκολα

ήξερε ότι βρίσκονται εκεί ασάλευτα

καθηλωμένα από το βάρος μιας ευθύνης

ποτέ δεν τόλμησε όμως να καταδυθεί

τέτοια εγχειρήματα ανήκουνε στους τολμηρούς.

Κατόπιν συμβιβάστηκε με την αδυναμία

δεύτερη φύση του έγινε, την αποδέχθηκε

στωικός συνένοχος μιας ολικής ανυπαρξίας

που συνυπάρχει με την ψευδαίσθηση του Είναι.

Έμαθε να πορεύεται τοιουτοτρόπως

και να ονειρεύεται μια αρμαθιά κλειδιά

αυτά που κάποτε τους στεναγμούς του θα ελευθερώσουν

που διπλοκλειδωμένοι βρίσκονται σ’ένα συρτάρι

εκεί, παρέα με δυο τριαντάφυλλα.

Το ένα λευκό και το άλλο άλικο

λευκό σαν εκείνο το όνειρο

και άλικο σαν εκείνο το πάθος.