Κοιμάσαι τώρα γλυκιά μου. Δεν μπορώ να σε έχω στην αγκαλιά μου. Να ακούσω τους ήχους σου. Να χτυπάει η καρδιά σου στα αυτιά μου. Να μυρίζω το ωραιότερο λουλούδι. Τρελός και χωρίς ελπίδα επανένταξης στον κόσμο των λογικών. Φορώ την προσωπίδα του λογικού για λίγο για να επιζήσω σε ένα άσχημο κόσμο. Μπαίνω στον κόσμο σου και μεταμορφώνομαι σε άλλον άνθρωπο. Γίνομαι ένα παιδί που σε αγαπάει. Που ζητάει την απόδειξη της αγάπης σου κάθε στιγμή. Το φιλί σου ανάσα μου. Η ματιά σου καυτή αχτίδα που ζεσταίνει την καρδιά μου σε ένα παγερό χωρίς αγάπη σήμερα. Γελάω όταν τελειώνω κι αυτό το ιδιότυπο ταχυδρομείο. Αγάπη μου πάντα θα υπάρχει μια λευκή σελίδα που θα μουτζουρώνεται για σένα. Γλυκιά μου αγάπη αυτή η ζωή με φέρνει δίπλα σου για να εκπληρώσω τις επιθυμίες της μεγάλης καρδιάς που κρύβεται κάτω από την λευκή σου επιδερμίδα. Δεν με νοιάζει κανένας όποιος κι αν είναι αυτός. Ακόμη μια λευκή κόλα στις τόσες που έχεις. Ακόμη μια θυσία χρόνου, σκέψης, μελανιού για να πω μόνο μια λέξη με επτά γράμματα. Σε αγαπώ...
«Ποίηση είναι όταν δύο λέξεις συναντιούνται για πρώτη φορά» Όταν ξεκίνησα το στήσιμο αυτού του ιστολογίου,ήθελα αυτό ν'αποτελέσει άλλη μια φιλόξενη Ποιητική γωνιά.Στην πορεία η παρόρμηση να συμπεριλάβω σ'αυτό και Πεζά ήταν τεράστια.Και μονομιάς άρχισα να ψάχνω δικαιολογίες για να στηρίξω την επιλογή μου.Στον δρόμο βρήκα έναν ορισμό του Γ.Σεφέρη.«Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα.» Αυτό ήταν.Τα έλεγε όλα μέσα σε λίγες λέξεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου